EKAITZA

 

Amaiturikan Maitagarri-ren

      asnas leguna

gallendutzen da Basojauna-ren

      erru txar duna;

eraso gogor amorratua,

      arrats illuna,

aldi askotan atseden-lua

      kentzen diguna.

 

Estaltzen dute zeruba odoi

      izugarriak,

guziya dar-dar ipintzen turmoi

      dunbotslariak;

bildurtzen gaitu gau illunean

      tximist-argiak,

t'ez gutxiyago ondorenean

      jazar aundiak.

 

Zatitzen ditu aizeak gogor

      mendi-buruak,

urratzen bean ujolak alor

      oparotsuak;

jasa biziya dakar berela

      ekaitz-oyuak

mixto sumiñkor latza bezela

      sube-txistuak.

 

Sututzen dira tximistarekin

      zuaitz igarrak

gorritzeraño bere suakin

      odoi nabarrak;

itxas aldera gainka dijuaz

      ibai azkarrak

gero ta geigo purrukatuaz

      mendi-baztarrak.

 

Bordaratzen da amaren deyaz

      bildotx umilla,

ikulluratzen ardall eriyaz

      bei-talde pilla;

al-bezin laister egatzak jaso

      t'arrano abilla

zearka dator basorik-baso

      aterpe billa.

 

Gañezka datoz itxasoko ur

      amilkariak,

orroaz lengo bagari kiskur

      jostalariak;

t'ur-bits gañean antxeta motel

      kemen gabiak

bezin larriro portura batel

      txuri-txuriak.

 

Ekaitz indarrez indar nastuak

      astinka larri

sortitz-garai bat itxas altsuak

      ziñez dirudi;

nolabait bere oitik ezin dan

      gugan irauli

purrukatzen da sorturik bertan

      apar ugari.

 

Tontorturikan lengo zelaidi

      berdiñ-berdiñak

etsai kalpardun zalla dirudi

      itxas urdiñak.

A, zenbat kezka, zenbat naigabe

      eraso griñak

gure gogora dakarten... ene!...

      ordu samiñak!

 

Egun-sentiko marboillen jira

      nabaitutzean

zeru alderonz igotzen dira

      lurriñ ezean

eresi eder kupigarriak

      otoitz batean,...

ipiñirik an... gure begiak

      itxas aldean.

 

Ontan eskillak Eliz-burutik

      goitots-aria

banatutzen du menderaturik

      ekaitz guzia:

Goyak artzen du bere urdintasun

      garbi-garbia

eta biotzak alaigarri dun

      poz-uztargia.