BASOTAR BATEN KANTUA

 

Itxas aldeko mendi-gaiñ au da

aritz ta pagoz betea

nere jauregi basakoya ta

ni naiz emengo erregea;

txakur ernai bat ondoren daukat

arrotzen zanko zalea,

ori da nere lagun leyala,

aizkora berriz legea.

 

      Ni gaur bezela nere

      guraso zarrak len

      egatz ugariya dun

      arrano abillen

      antzera loki gabe

      beti-beti gallen

      jayotzetik il arte

      izan ziran emen.

 

Bear bezela gorderik zintzo

aien obi zar goituba

arkaitz ondoko baso beltzian

darukat bizi-lekuba;

errezago da noski tontor au

indarrez neri kenduba

beiñ izan baño len ikustia

tximistaz purrukatuba.

 

      Irrintz alai egiñaz

      udara ta negu

      nere deadar otsa

      mendiyak maite du;

      ez da bere kolkoan

      ez da, ez, uju-ju!...

      lagun detan ekaitza

      besterikan sartu.

 

Kopet illundun arrotz ergala

griña gaiztoaz panparroi

oyu t'erronkaz iñoiz bezela

a, gizajoa!, betor, bai;

betor, eta naiz ondoren izan

uritar beste mill'etsai

guzik batian ez dira nere

erasoaren diña gai.

 

      Betor, betor, albadu,

      betor onuntz gora

      txakur salatiya ta

      ni gauden basora;

      baldin igoko balitz

      an luke lepora

      jaso t'eskuban zorrotz

      daukatan aizkora.

 

Emen ez dago mendi gañean

or bean ainbat azari,

emen legeak gordetzen dira

zelayan ez bezin garbi;

negubak ere jazten baditu

elur-lumaz txuri-txuri,

elur au bean loi biurtzen da,

goi ontan berriz iturri.

 

      Gizon argi t'aundiya

      bere ustez izanik

      zelaitarrak basoan

      aldu zer egiñik?

      Aritz lodi tartean

      iñolaz oraindik

      makal-enborra sortzen

      ez det ikusi nik.

 

Or bealdeko gezur-zuloan

dabillen etsai-taldea

ezin liteke izan beñere

euskal-mendiyen jabea;

jakin bezate, jakin arrotzak

il arte beti nerea

izango dala bai, erru pola!

baso beltz eder maitea.