Lagun bati bere ezkontzako egunian
Lagun zar batek esan-da dakit
laister eskontzen zerala
eta zuk dezun emazte-gaya
aingeru pollit bat dala;
atsegiñezko berri on oyek
entzun eta bereala
sinista zazu pozkid'aundiya
petxura sartu zaidala.
Ai, ni-re laixter albanitzake
zeru-goi ortara iyo!;
bañan, au pena! nere biotzak
lanbro garratza dariyo.
Apur bat benik maite nauela
iñortxok emen ezdiyo,
nere itz eder... gezurrezkoak
ezdute nunbait baliyo.
Oraintxe benaz esaten dizut
ezkonduko nitzakela
baldin ezkontza izango balitz
txepetx-kabiya bezela;
ondo dakigu txori txiki au
kabira jun ta berela
zulo bat iñork isten badiyo
bestetik irten leikela.
Baña gauz oiek urruti xamar
utzirik alde batera
itz-errenkada politaguaz
bete nai nuke papera;
ziñez t'ajolaz lan au arturik
utsegin bat gora-bera
aldetan beziñ ondona zerbait
nuan adieraztera.
Garai onian arkitu dezu
iturri gozo biguna
amoriyozko intzez kolkua
ongi beteko dizuna;
t'aundiya izanik beronek zugan
senti dun maitetasuna
ez da gutxigo iñolaz ere
berari zuk diyozuna.
Guziok emen igaro bear
degun aldapa gogorra
oziñ ta leiza-zuloz betea
dagon bide zaill txigorra
baldarkerizko oinkada txar bat
iñoiz egin gabe, orra,
igo ta noizbait iritxi dezu
doatsuenen tontorra.