Lagun-arte-ra bildu nitzan ta...
zertzan ango ixkanbilla!:
irrintz, algara, txalo, zalapart,
oyu t'abesti-ots milla,
amildu zala ezan zeikean
gure mundu borobilla.
Aize zakarrak udazkenian
darabilkin orbel-pilla
bezin aldakor asper eziñik
antxe gebiltzan poz billa
noiznai jiraka t'arin besotan
eramanaz neskatilla
noiznai ustutzen edan ta edan
pitsa zeriyon botilla.
Doakabeak!, ez geñekigun
alako gabots naspilla
sortu zanetik nola zegoen
adar-dun etsai abilla
guri begira zorrotz arturik
eskuban xarde-makilla;
ez gendun uste giñadelarik
eri-ezurruts gaubilla
zoana parrez, parrez obira!
gurturik Abendu-illa...
* * *
Egun-sentiyaz lotan zeudenak
esnatzen argi-eskilla
asi zanean mugituz bere
mingaiñ biribill sotilla,
andik etxera nola bait-ere
bideztu nitzan ixilla,
burua sutan, eta biotza
oso makaldurik, illa.
Goiz illun artan oyeratu-ta
arkiturik aiñ sendilla
damuak esan-erazi zidan:
zintzogo bizi nadilla!