Emakume txaldan bat
Zerkauzi kalean
txanponik gabe zerbait
erosi nayean
inguratu zitzaion
amezketar bati
esanaz: gazta txar au
zenbatean neri
ipiñiko dirazu
libra bat artzera?
–Lauterdiyan.
–Iruban
konporme altzera?;
t'ez du gañera legez
ainbeste baliyo,
gezalaren tantoa
nunaitik dariyo;
ara, beste onetxek
dauka zar itxura,
merke bada eraman
zaidazu pixura.
Ala baserritarra
jiratu zanian
gazta pisatu eta
saltzeko ustian;
nun arek, zas! lapurtu
diyon bat ustela
gabirayak ollanda
lezaken bezela.
Bañan au ikusirik
Alar-mendikuak
–begiratu zorrotza
duben arranuak–
aserreturik oso,
bi milla kapusai!
bertan zuben andria
jo ta puskatu nai.
Ontan, eldu da Kirten
urizai bizkorra
dardar-ka mugiturik
eskuban zigorra;
zegokion galdera
egin ondorian
ala diyo Kirten-ek
esan gogorrian:
–Zuk ostu diyozula
beraz oni gazta?
–Ez, jauna, gezurra da!...
–Ixo, ixo... basta!;
agertu zaizkazu
alik laxterrena
mantala, kolkua ta
saskiyan barrena,
t'orduan esango det
kulparik gabia
zu ote zeran edo
gaztaren jabia.–
Au egiñ-arazi ta
ikusirik ongi
gaztarikan etzala
iñondik ageri
jardun da gure Kirten
nolabaitekua
lapurrari ematen
arrazoi osua.
Bañan amezketarra
gogoraturikan
ote zuben botia
gazta saskitikan,
begiratzen asirik
nun alki tartian
ikusi duen, eta
bere pozaldian
ara! –diyo jabeak
zeladoriari–
ara nun dagon gazta
lapurtuba neri;
auxen bera da jauna,
auxen, bai, arduna,...
–Berriz?; alper-alperrik
da zure jarduna.
–Baña zer esaten du
jauna gaur bedorrek,
arrazoi darukala
pisti gose orrek?
Nola liteke bada,
nolatan ordia,
emen zegoan gazta
or arkitutzia;
nork eraman du maitik
beste alderdira?
–Ori? –diyo Kirten-ek
gaztari begira–
ori, onek ez baña...
–Zeñek bada?... tira!
–Arrak eraman dute
alkiyen azpira.