TXANTXANGORRIYA

 

Udara joan ta egun illunak

ondoren datozenian,

eguzkiya ta gure poz denak

eskutatzen diranian...

zer ari zera bada kantari

ordurik ixillenian,

zer ari zera Txantxangorriya

aiñ era kupigarriyan?

 

      A, zenbat aldiz ala

      jardun txit maitian

      txotx baten punttan edo

      arantza tartian

      zaudela egon ote naiz

      an... aldamenian

      nere penak oroitzen

      zure jardunian!

 

Zure kolore ber-bera duten

osto bakanak lurrian

arboletatik erori eta

soil dauden garai berian,

begiyak xabal-xabal jarririk

antxe bide baxtarrian

egoten zera txori gaxua

negarrez udazkenian.

 

      Papar gorri txikiya

      lertzeko zorian

      lumetan bil-bil arro,

      darukazunian...

      ez dakit nola negar

      guziyak batian

      kabitzen diran zure

      kolko pollitian!

 

Ain txukun umill eta geldiro

jarraitzen zera kantuan

non ernai beti zuri begira

egon arren bat onduan

naigabe pranko banatu gatik

kantari zauden orduan

iñoiz ez dizu ari zerala

antzik emango mokuan.

 

      Ega motxian, furruxt,

      noiz nai gure aurrera

      azaldurik mendiyan

      gora guazela,

      gidari bat izan nai

      bazendu bezela

      beti alboan zabiltz

      txori maite ergela.

 

Gero zuk dezun mesedegatik

ordañak aurrez ematen

ote zabiltzan esan liteke

neguba sartu baño len;

ez bildur euki; elurte gaizto

aundiyenak izan arren

gure inguruban arkituko da

zuretzako diña lurmen.

 

O txori gaxo, sotil, polita,

biotz erien laguna,

eztirotasun makala beti

kantuan deriyozuna;

zu zera bada, Txantxangorriya,

zu zera Txantxan-iztuna,

alakoxe gauz maitagarri bat

erakusten diguzuna.