Pello-ri bere «Amatxo laztana» irakurri ta ondorean
Zure bertsotan gogo guziya
neukala bart arratsian
oyeratu ta loak maitaro
laztandu nindubenian
amets alayen indar gozoaz
laister zurekin batian
arkitu nitzan pozkidaturik
«Amatxo»ren magalian.
Bañan ametsak dakarren poza
izanik aiñ igeskorra,
izanik aren ondorengua
egi latz oso gogorra,
esnatu naizen aldi beretik
negar saminez, ai! orra,
nola ordaintzen ari naizen gaur
Amari diotan zorra.
Ego labur-dun txorikumeak
bere kabiya bezela
nik ere noizbait aldi txoroaz
seazka bigun epela
utzi nuan ta, gero... nork esan
emengo bizitz ergela
amari deika aiñ errukarri
igaro bear nubela?
Emen ikusten diran gauz asko
alayak izan litezke,
alayak emen goi-urdiña ta
ugarte pollit au ere;
bañan oparo zeru ta lurra
naiz parrez arkitu, nere
biotz gaxua oien tartian...
illun dago, doakabe.
Ta zaill izanik arunz joatia
berriz maite arengana
ez dakit zer dan eziñ orregaz
petxura sartu zaidana;
alaz guztiyaz zerbaiten poza
iritxi leike nigana
baldin zuk egin albazenduke
nik orain ezin detana.
Zoaz, Pello, zu, besarkatzera
zai dagon Ama laztana!
Habana-n 1906-ko urtean