Zorrilla-ren goititzegatik biurtua
O, zer gozo ta leungarri dan
zarikapean etziñik
atsedendutzen
ur-me garbiyak an ikustia
zaratatxoak egiñik
ibaira jeisten!
Euli t'arbiskak ematen die
otsamen logirotsua
udaraldian,
mur-mur dijoa zañak itzuriz
apartxo bigun arrua
iya tartian;
samur, eretsu, damorrigarri,
adirazten dute otsa
illun-aurrian
ta guztiz alai marmarizturik
goiendu kemear otza
egun-sentian.
Etzezateke ur garbi oiek
ederragotzat eduki
baratz-lorea,
erreka polit ugari onek
landarez apaintzen daki
bere lurmea;
ez iñoiz ere ugontzitxoaz
estalitako iturri edo
ur-amildea;
margo pollitez argizpiturik
zillar-putzu-txuloz dago
zarikaldea.
Etzezateke ondamurikan
itxas altsuarengana
beñere jauzi,
naiz onek ontzi galantaz bere
gañean izanik bada
milla jauregi;
«Adun» errekak apaingarritzat
txori-saill jardunlariya
lagun du beti,
zuaitz ederren kerizpea ta
lore-likurt ugariya
bertan daukazki.
Esker-eskubi zumar lodien
beso gereitsu lerdenak
ageri zaizka,
inguruetan lorategiko
sorta bikaiñ-bikañenak
oparo gainka...
* * *
O zer gozo ta leungarri dan
zarikapean etziñik
atsedendutzen
ur-me garbiyak an ikustia
aparra nunai sorturik
ibaira jeisten...
Adun, Adun, zuk dizkirazu
zorigaitz guzik sendatzen!