–Tolosarkerik–
Ai, Maritxu, nik senti detana
ezin aitortu, auxen da lana!;
itz bat-bakarrik
legun xamarrik
ez det asmatzen, ez det iñundik.
Orrengatikan etzaitezela
ipiñi gorri ginga bezela;
izar argiya
maitagarriya
barkatu nere trakeskeriya.
Aiñ umilla zu gaur ikusirik
maite nazula derizkiyot nik;
argatik beera,
paret aldera
begira lotsaz egon oi zera.
Nere panposa, nere kuttuna,
nere gorringo eztiya-duna
ez det uste nik
iñortxo danik
nere laurden bat maite zaitunik.
Nola nai dezu ez maitatzia
egarri dagon batek ur-mia;
nola nai dezu
nola Maritxu,
ez izatia nik iturri zu?
Soseguz egon nai arren eziñ,
biotza daukat zuregan pil-pil,
barren gaxua
oso sutua
antsi luzeaz urtzen dijua.
Baña zergatik, nere aingeruba,
ez dezu altxa nai begiratuba?;
etzaitezela
egon orrela,
penaz ilko naiz laister bestela.
Ez aldirazu zerbait esaten
entzun-gogoaz lertu baño len?
Nere Maritxu,
itz bat egizu,
asnas apur bat eman zaidazu!
Auxen da poza!, begiratzen dit,
partxo bat... ara, berriz egiñik...
maite-maitia,
beraz neria
izango zera...? –Uf, al'obia!