Udara joan ta egun illunak
ondoren datozenian,
eguzkiya ta gure poz denak
eskutatzen diranian...
zer ari zera bada kantari
ordurik ixillenian,
zer ari zera Txantxangorriya
aiñ era kupigarriyan?
A, zenbat aldiz ala
jardun txit maitian
txotx baten punttan edo
arantza tartian
zaudela egon ote naiz
an... aldamenian
nere penak oroitzen
zure jardunian!
Zure kolore ber-bera duten
osto bakanak lurrian
arboletatik erori eta
soil dauden garai berian,
begiyak xabal-xabal jarririk
antxe bide baxtarrian
egoten zera txori gaxua
negarrez udazkenian.
Papar gorri txikiya
lertzeko zorian
lumetan bil-bil arro,
darukazunian...
ez dakit nola negar
guziyak batian
kabitzen diran zure
kolko pollitian!
Ain txukun umill eta geldiro
jarraitzen zera kantuan
non ernai beti zuri begira
egon arren bat onduan
naigabe pranko banatu gatik
kantari zauden orduan
iñoiz ez dizu ari zerala
antzik emango mokuan.
Ega motxian, furruxt,
noiz nai gure aurrera
azaldurik mendiyan
gora guazela,
gidari bat izan nai
bazendu bezela
beti alboan zabiltz
txori maite ergela.
Gero zuk dezun mesedegatik
ordañak aurrez ematen
ote zabiltzan esan liteke
neguba sartu baño len;
ez bildur euki; elurte gaizto
aundiyenak izan arren
gure inguruban arkituko da
zuretzako diña lurmen.
O txori gaxo, sotil, polita,
biotz erien laguna,
eztirotasun makala beti
kantuan deriyozuna;
zu zera bada, Txantxangorriya,
zu zera Txantxan-iztuna,
alakoxe gauz maitagarri bat
erakusten diguzuna.