–Tolosarkerik–

 

MARITXU

 

Ai, Maritxu, nik senti detana

ezin aitortu, auxen da lana!;

      itz bat-bakarrik

      legun xamarrik

ez det asmatzen, ez det iñundik.

 

Orrengatikan etzaitezela

ipiñi gorri ginga bezela;

      izar argiya

      maitagarriya

barkatu nere trakeskeriya.

 

Aiñ umilla zu gaur ikusirik

maite nazula derizkiyot nik;

      argatik beera,

      paret aldera

begira lotsaz egon oi zera.

 

Nere panposa, nere kuttuna,

nere gorringo eztiya-duna

      ez det uste nik

      iñortxo danik

nere laurden bat maite zaitunik.

 

Nola nai dezu ez maitatzia

egarri dagon batek ur-mia;

      nola nai dezu

      nola Maritxu,

ez izatia nik iturri zu?

 

Soseguz egon nai arren eziñ,

biotza daukat zuregan pil-pil,

      barren gaxua

      oso sutua

antsi luzeaz urtzen dijua.

 

Baña zergatik, nere aingeruba,

ez dezu altxa nai begiratuba?;

      etzaitezela

      egon orrela,

penaz ilko naiz laister bestela.

 

Ez aldirazu zerbait esaten

entzun-gogoaz lertu baño len?

      Nere Maritxu,

      itz bat egizu,

asnas apur bat eman zaidazu!

 

Auxen da poza!, begiratzen dit,

partxo bat... ara, berriz egiñik...

      maite-maitia,

      beraz neria

izango zera...? –Uf, al'obia!