Manttoni, orain... nola dan biyok
bakarrik gauden orduba
gauza bat neri zuk entzutia
ez da noski pekatuba.
Bai, ara... izango da bost urte
edo seyen inguruba
zureganako amoriyuaz
nabillela zoratuba.
Aldi prankotan au esateko
len egon naiz tentatuba,
bañan... ainbeste nai dizut eta
ain det jeniyo lotuba!
Barkatu baldin zuregan ongi
ez banator bireztuba
t'izket onek diñ ezpada nere
mingaiñ latz erdi mutuba;
bañan aurrera ezin liteke
izan geigo luzatuba
ixill-egoitzak gaur arteraño
eman diran inpernuba.
Sei urte oitan ala zu gabe
daukatan bizimoduba
neretzat illun, oso beltza da,
gauza triste bat munduba.
Arren! ekatsu itz erdi batez
sendagai dan ukenduba;
laister legoke zorigaitz oien
beazun dena kenduba
baldin zuk artu nai bazenduke,
erregiñ goitik sortuba!
biotz nerian zuretzat dagon
amoriyozko tronuba.
Ez arki lotsaz, esan, Manttoni,
daukazun pentsamentuba,
ez egon bada orren ixillik,
ez jetxi begiratuba;
partxo batekin agertu zazu
uztai gorriz apainduba
ortz-errenkada fiñ bakoitzaren
koska pollit elurtuba;
mugi dezazu «bai» esateko
mugitu, nere aingeruba,
ezpañen ordez aboan dezun
anpolai erdibituba.
Esan, zai nago; entzun, maitia,
gaxo baten erreguba;
kupitu zaitez edo bestela
ilko det nere buruba!
Dudan al zaude?, baña... zergatik
Manttoni bedeinkatuba...?
–Auxen da mutil koipejariyo,
auxen da mutil kaikuba!